Ustawa z 20 lutego 2015 r. definiuje OZE jako „odnawialne, niekopalne źródła energii obejmujące energię wiatru, energię promieniowania słonecznego, energię aerotermalną, energię geotermalną, energię hydrotermalną, hydroenergię, energię fal, prądów i pływów morskich, energię otrzymywaną z biomasy, biogazu, biogazu rolniczego oraz z biopłynów”.

Produkcja energii z wiatru  w specjalnych turbinach. Mogą być one umieszczone na lądzie (ang. onshore wind), a także na większych zbiornikach wodnych – morzach i oceanach (ang. offshore wind).

Inaczej energetyka solarna. Produkcja energii i ciepła z promieniowania słonecznego. Następuje dzięki instalacjom fotowoltaicznym oraz kolektorom grzewczym.

Do jej wygenerowania wykorzystywane są specjalne budowle hydrotechniczne, z wbudowanym systemem turbin. Zamieniają one siłę płynącej lub opadającej wody w energię kinetyczną, a następnie elektryczną. Energetyka wodna, chociaż odnawialna, ma znaczący wpływ na otoczenie przyrodnicze. W określonych warunkach może charakteryzować się emisyjnością porównywalną z energetyką opartą o paliwa kopalne, ze względu na emisje metanu z rozkładającej się materii organicznej.

Pod powierzchnią Ziemi występują zasoby wody, których temperatura waha się od od kilkudziesięciu do nawet 100°C. Poprzez specjalne odwierty jest ona wydobywana. Następnie za pomocą odpowiednich instalacji przetwarzana w energię.

Dzięki wysoko zaawansowanym procesom technologicznym, biomasa  pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego, przetworzona zostaje w paliwa stałe, płynne lub gazowe. W kolejnym etapie są one spalane i tym samym uzyskuje się ciepło oraz energię elektryczną. Biomasa to substancje pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, które ulegają biodegradacji. Pochodzą np. z odpadów i pozostałości z produkcji rolnej lub leśnej, a także z przemysłu przetwarzającego ich produkty. To także ziarna zbóż niespełniające wymagań jakościowych.